وااااااااااااااای. اشک............ عاشق گریستنم. بقول نادر ابراهیمی چه خوبه جای کوچکی برای ‹‹انتخاب گریستن›› باز کنیم! جایی همیشگی، از امروز تا آخرین روز...
اشک، اشک، اشک....... بدون احساس کمترین خجالت، به پهنای صورت گریستن را دوست می دارم؛ اما نه به خاطر این یا آن مساله ی حقیر، نه به خاطر دنائت یک دوست، نه به خاطر معشوق گریز پای پرادا، و آنکه ناگهان تنهایمان گذاشت و رفت،آنکه اینک درخاک خفته است و یادش به خیر،و نه به خاطر خبث طینت آنهاکه گره های کور روح صغیرشان راتنها بادندان شکنجه دادن دیگران می خواهند باز کنند.... نه...... اشک نه برای آنچه که بر تک تک ما در محدوده ی محقر زندگی فردی مان می گذرد؛ بلکه به خاطر مجموع مشقاتی که انسان در زیر آفتاب کشیده است و همچنان می کشد؛ به خاطر همه ی انسانهایی که اشک می ریزند و یا دیگر ندارند که بریزندو گریستن به خاطر دردهایی که نمی شناسی شان، و درمان های دروغین. به خاطر رنج های عظیم آنکس که هرگز او را ندیده یی و نه خواهی دید. به خاطر بچه های سراسر دنیا_ که ما چنین جهانی را به ایشان تحویل می دهیم و می گذریم.....
اردشیر
پنج‌شنبه 10 شهریور‌ماه سال 1384 ساعت 07:22 ب.ظ
من شب ها لیوان رو بر می دارم و بعد از رویا های که مثل کودکی که لال به دنیا اومده همه گریه هاش بی صدا بوده پر می کنم و بعد می نوشم نی نوشم می نوشم و دیوانه وار می نویسم می نویسم برای عکس روی دیوار ..و روی دیوار از هدایت که همزاد من و توئه و اون دیگرانه با تنهایاش می پرسم:چی شد که شاخه عشق تو میوه نداد و کسی نبود اون دم اخر که بگه باش من هستم بمان که می مانم ..نه گاهی دررست قراره بوفی کلاغی از سر کوه ناله کنه و کسی بمیره و همه توی طلسن خواب مس مونن عین دختر خاله من که یه روز پلک چشم کادر زدو و اون با هزار گلوله سوراخ شد و البته بوف رو من شب قبل دیده بودم و مادر در حالی که با چشمای نگران به چشم من نگاه می کرد گقت کسی می میره ...تنهایی که عشقی نیست و تنهایی که دیوارها تا نوک اسمان بالا رفتن و تنهایی که فریاد می زنه وکسی نیست و ..ئ این اشک ها ما همه همزادیم من و دایی تو و او و انها و شاید همه دنیا وقتی که می بینی توی افق درنایی تنها پرواز می کنه بی جفتش وقتی که من بغض خاموش مادرو می بینم و سکوت می کنم و کودکی که به تو دعا می فروشه چه تنهاست ..من و تو و داییو ما و انها تنهاییم و تنهایی ما تنها شاید تنها با درده که ابستن میشه و ملتی مرگ باور که تیغ زلزله و جنک و جانشو رو سال هاست میدره تنها با خاطره اشک هاش زندگی میکنه و شاید تنها همین زییبایی تلخه موروثی و اجدادی که باقی می مونه تا به ما معنا بده ...
ممنون که به بنده سرزدید...البته منزل نبودم..در حقیقت نمیدنوم چی شده بود که یک پست البته از نوع خالیش در وبلاگ بنده سبز شده بود...شاید هم معجزه ای بوده که نوشته های زیبای شما رو ببینم.در هر صورت ممنون.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
سایت قشنگی دارین امادم برای تبادل لینک
ایول به دایی تون..موفق باشی...!!
کدوم دایی بنی چه قشنگه...
وااااااااااااااای.
اشک............
عاشق گریستنم.
بقول نادر ابراهیمی چه خوبه جای کوچکی برای ‹‹انتخاب گریستن›› باز کنیم! جایی همیشگی، از امروز تا آخرین روز...
اشک، اشک، اشک.......
بدون احساس کمترین خجالت، به پهنای صورت گریستن را دوست می دارم؛ اما نه به خاطر این یا آن مساله ی حقیر، نه به خاطر دنائت یک دوست، نه به خاطر معشوق گریز پای پرادا، و آنکه ناگهان تنهایمان گذاشت و رفت،آنکه اینک درخاک خفته است و یادش به خیر،و نه به خاطر خبث طینت آنهاکه گره های کور روح صغیرشان راتنها بادندان شکنجه دادن دیگران می خواهند باز کنند....
نه...... اشک نه برای آنچه که بر تک تک ما در محدوده ی محقر زندگی فردی مان می گذرد؛ بلکه به خاطر مجموع مشقاتی که انسان در زیر آفتاب کشیده است و همچنان می کشد؛ به خاطر همه ی انسانهایی که اشک می ریزند و یا دیگر ندارند که بریزندو
گریستن به خاطر دردهایی که نمی شناسی شان، و درمان های دروغین.
به خاطر رنج های عظیم آنکس که هرگز او را ندیده یی و نه خواهی دید.
به خاطر بچه های سراسر دنیا_ که ما چنین جهانی را به ایشان تحویل می دهیم و می گذریم.....
سلام خیلی باحال بود ...امیدوارم موفق باشی
من شب ها لیوان رو بر می دارم و بعد از رویا های که مثل کودکی که لال به دنیا اومده همه گریه هاش بی صدا بوده پر می کنم و بعد می نوشم نی نوشم می نوشم و دیوانه وار می نویسم می نویسم برای عکس روی دیوار ..و روی دیوار از هدایت که همزاد من و توئه و اون دیگرانه با تنهایاش می پرسم:چی شد که شاخه عشق تو میوه نداد و کسی نبود اون دم اخر که بگه باش من هستم بمان که می مانم ..نه گاهی دررست قراره بوفی کلاغی از سر کوه ناله کنه و کسی بمیره و همه توی طلسن خواب مس مونن عین دختر خاله من که یه روز پلک چشم کادر زدو و اون با هزار گلوله سوراخ شد و البته بوف رو من شب قبل دیده بودم و مادر در حالی که با چشمای نگران به چشم من نگاه می کرد گقت کسی می میره ...تنهایی که عشقی نیست و تنهایی که دیوارها تا نوک اسمان بالا رفتن و تنهایی که فریاد می زنه وکسی نیست و ..ئ این اشک ها ما همه همزادیم من و دایی تو و او و انها و شاید همه دنیا وقتی که می بینی توی افق درنایی تنها پرواز می کنه بی جفتش وقتی که من بغض خاموش مادرو می بینم و سکوت می کنم و کودکی که به تو دعا می فروشه چه تنهاست ..من و تو و داییو ما و انها تنهاییم و تنهایی ما تنها شاید تنها با درده که ابستن میشه و ملتی مرگ باور که تیغ زلزله و جنک و جانشو رو سال هاست میدره تنها با خاطره اشک هاش زندگی میکنه و شاید تنها همین زییبایی تلخه موروثی و اجدادی که باقی می مونه تا به ما معنا بده ...
سلاممممممممممممممم
خیلی غمگین بووووووووووود
مرسی که سر زدی
موفق باشی
بعضی ها میگن ،مشکی رنگ عشقه ! لبخند.
ممنون که به بنده سرزدید...البته منزل نبودم..در حقیقت نمیدنوم چی شده بود که یک پست البته از نوع خالیش در وبلاگ بنده سبز شده بود...شاید هم معجزه ای بوده که نوشته های زیبای شما رو ببینم.در هر صورت ممنون.