·                                                         

·                                                                   

سی و پنج سال پیش ..

سرَاَسیاب دولاب /خانه پدر بزرگم............. اخی خدا بیامرزتش .از در که وارد می شدیم  سمت چپ یک انباری نسبتا بزرگ بود که بوی مجله های هفتگی و نان خشک محلات چقدر برام خوشایند و اشنا بود.عکس هنرپیشه های فیلم فارسی :سپیده /شورانگیز طبا طبا ئی .

وارد حیاط که میشدیم حوض بزرگ پر از ماهی و فواره دورش /و کباب چنجه های روزای جمعه چه حالی میداد..قیافه شکوفا با ماتیکی که دور لبش زده بود هنوز یادمه.

دو تا عموی ناتنی ام /حاج اقا (پدر بزرگم) /مادر بزرگم (که البته دو تا بودن . زن پدر بابام خیلی خانم بود.سیده خانمی خنده رو و مادر بزرگ خودم) همراه پدر و مادرم سر یک سفره کباب را میخوردیم و به خوشمزه گیهای دو عموی جوانم میخندیدیم .به دور از تمام کینه توزیها.

کاش حاج اقا هیچ وقت خانه سراسیاب را نمی فروخت و کاش عمو تنی من جوان مرگ نمیشد. که همه اینا دست به دست هم داد تا سرنوشت همه مون یه جورایی به هم گره بخوره .ان موقع دغدغه ام این بود که حاجی اقا عیدی به دختر عمه ام النگو میده و به من یه صد تومنی نو.............

امروز که از شمال بر میگشتم. نزدیک کرج مغازه ای هست که مالکش یه محلاتیه  ومن همیشه ازش خرید میکنم .نان خشک محلات را دیدم و خاطرات پنج ساگیم زنده شد و اهی از ته دل کشیدم.

سی و پنج سال پیش ..

سرَاَسیاب دولاب /خانه

1.                                                                              نه.اینجوری نیست.اخه شاید فکر کنین که چون قالب وب لاگ عوض شده ذوق  زده شدم و دو بار اپ کردم.نه با با جان وقتی میگه بنویس باید نوشت .موسیقی ایرونی چه پاپ چه سنتی (اونها یی که ارزشمند هستند) عجب حالی میکنم باهاشون.انگار تمام خاکم /وطنم را در ساز مورد علاقه ام /یا خواننده ای که دوستش دارم میبینم. کاش سواد تحلیل مقوله هنر و روح انسان  را داشتم.چون  موسیقی من را می پیچونه به عرش میبره  و بعد دوباره خودمو روی زمین میبینم .به امید ان روزی که صدای زنان هنرمند و خواننده را از رادیو تلویزیون بشنویم .کجای دنیا دیدین هنر زنونه مردونه بشه؟شاید از دید بعضی ها هنر قسمتی از حموم عمومیه ؟اخه الان ده کوره ها هم گاز گشی شده و دیگه هر کسی یک حموم تو خونش داره.پس چرا من در حریم خانه ام ازادی ندارم؟ اینجوری بیشتر احساس شئ بودن میکنم تا  هنگام دیدن عکس زنی لخت  روی بورد های تبلیغاتی.

پ. ن. 1: من پنج روز نیستم.دوستایی که اپ میکنن فکر  نکنن هستم و نمیخونم .

پ.ن.2.از مصطفی عزیز به خاطر طرح خوب وبلاگم ممنونم .دوست من خیلی زحمت کشیدی .

دود می خیزد ز خلوتگاه من

کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟

با درون سوخته دارم سخن.

کی به پایان می رسد افسانه ام؟

دست از دامان شب برداشتم

تا بیاویزم به گیسوی سحر.

خویش را از ساحل افکندم در اب /

لیک از ژرفای دریا بی خبر.

بر تن دیوارها طرح شکست .

کس دگر رنگی در این سامان ندید .

چشم می دوزد خیال روز و شب

از درون دل به تصویر امید.