جایی به اسم زمین زندگی میکنیم.
چیزی به اسم هوا را نفس میکشیم.
و کنار دو پایی به اسم انسان ...........روزگارمان را میگذرانیم.
این انسان دو پا در سرش عضوی به نام مغز دارد که در بعضی انسانها مثل بمب اتم مخرب است و در بعضی مثل گل /زیبایی را به منصه ظهور می اورد.
کاش من انسانی سازنده با قلبی مهربان باشم و هزاران نفر مثل من شوند .دنیا بهشت شود.
ان زمان دیگر نه کودک گرسنه میبینیم ................کاش خدا شجاعتی دهد که دهانم را باز کنم و بگویم از نا گفته ها
که از لال بودنم جامعه ام نیز مثل من خفقان گرفته است. |