جایی به اسم زمین  زندگی  میکنیم.

چیزی به اسم هوا را نفس میکشیم.

و کنار دو پایی به اسم انسان ...........روزگارمان را میگذرانیم.

این انسان دو پا در سرش عضوی به نام مغز دارد  که در بعضی انسانها مثل بمب اتم مخرب است و در بعضی مثل گل /زیبایی را به منصه ظهور می اورد.

کاش من انسانی سازنده  با قلبی مهربان باشم و هزاران نفر مثل من  شوند .دنیا بهشت شود.

ان زمان دیگر نه کودک گرسنه میبینیم  ................کاش خدا شجاعتی دهد که دهانم را باز کنم و بگویم از نا گفته ها

که از لال بودنم جامعه ام نیز مثل من خفقان گرفته است.

چه خوب

سلام.فکر میکردم حالا حالا ها بلاگ اسکای درست نمیشه.