((((((( در مواردی که خطری  از طریق او خانواده را تهدید میکند- مثلا عشقی ممنوع –مادر بودن بیشتر از همسر بودن او را به خانواده متصل میکند))))))))))))))

عشق مادر به فرزند –غریضه و احساس را با هم دارد.ارتباطی عجیب –دوست داشتنی و شگفت انگیز.

بله قراردادی است به وسعت عشق و زمان است که میگذرد .

وقتی به سروناز پانزده ساله ام نگاه میکنم – گذر زمان را به راحتی در قد و بالای او میبینم.

اما ممل عزیز اگر این پست را میخوانی بدان حقیقت شیرین وجود دارد  و تنها همان یک حقیقت مطلق در جهان

هستی است و ان هم خدا است.

اما واقعیت شیرین ؟بگذار بگویم .

زمانیکه طی عمل سزارین سرمه به دنیا امد و من در حالت بهوش و بی هوش بودم دکتر مجبور بود به دلایلی

همراه 3 پرستارش شکم پاره مرا فشار دهد.وای چه بر من گذشت –از شدت ضعف نمیتوانستم فریاد بزنم  بلکه

مانند گاو نعره میزدم .اما به محض تمام شدن کار پزشک فقط سراغ کودکم را میگرفتم – در پایان روز دوم از تختم

به تنهایی پایین امدم موهایم را شانه کردم و بدون اینکه منتظرپرستار شوم  برای شیر دادن کودکم به اتق نوزادان

     رفتم.از ان زمان تا به حال هرگز به دردی که کشیدم و نعره های وحشیانه ام فکر نکردم –لذت عمیق مادر شدن ان

هم از روی اگاهی و دانسته به قدری شیرین است که تمام دردهای جسم و روح را التیام میبخشد.

قلب سرذم را  

                       در پرنیان گرم دستانی  نوازشگر نهادم

دستانی گرم گرم .

                         و سبک بال ارام ارام 

                                                     با کلمات همچون شکرش

پروازم داد 

                    تا درون ابرها

                                          قطرات شبنم

                                                                   به قلبم جلا میداد

پرتو چشمانش

                     در چشمم سرمه مینشاند 

و شب و سکوت را تداعی میکرد

                                                     بر سر انگشتانم

                                                                               حریر مینشاند .

عشق را نمیگفت  حک میکرد بر جانم

افسونی بر لبانش 

                           جادو گونه

                                             مرا میبرد تا بستر بهشت

لبانم میلغزید و میلرزید

                                  ضربان قلبم  ارام ارام مینواخت

سرمست سرمست سرمست  و در اغوشش

                                                             گویی مهتاب بر او میتابید

روشن روشن 

                     اما/ بی ازار

                                            دیگر بر بام عشق ایستاده بودم

افسوس /افسوس  که

                             از پشت کودکانی به دنبالم میدویدند

و فکر شاپرک گونه اشان

                                    عشق را بر من حرام میدانستت .                                                                امان(دایی نازنینم)

از دیروز که چشمم را باز کردم  تصمیم گرفتم مثل هر روز دیگه نباشه.شاید برای اولین بار رفتم نونوایی /نون تافتون گرفتم/از گلفروشی 1 شاخه گل رز خریدم و اومدم خانه .امروز هم همینجور .اما از دیروز قشنگتر شد .یک کامنت زیبا خواندم که دوست مهربانم از کلمات گفته بود. میدونید  جدا کلمات با اهنگ خاصشون معجزه میکنند  و این کامنت و بعد پستی که در وبلاگش گذاشته بود منو شرمنده و بسیار خوشحال کرد .اون راست میگه هر چی بر زبان جاری بشه همون میشه.

راستی یاد گرفتم (البته یواش یواش)که وبلاگمو تزیین کنم.